Myanmar (nog
steeds beter bekend als 'Birma') is een apart land. Het agressieve militaire
regime is al sinds 1962 aan de macht en heeft de leider van de democratische
partij - die in 1989 bij officiële verkiezingen met ruim 82% meerderheid won -
onder huisarrest gezet. Hoewel die leider, Aung San Suu Kyi, de Nobelprijs voor
de vrede heeft gewonnen in 1991, is ze officieel gearresteerd. Het militaire
regime misbruikt meerdere etnische minderheden en gebruikt heroïne en opium om
wapens te kunnen betalen. Met India en China als grootste vrienden van het land
- beide worden omgekocht met goedkoop hout en mineralen - wordt er binnen Azië
niet over gepraat. Hoewel de VN en de Europese Unie proberen sancties door te
voeren, zet dit geen zoden aan de dijk. Een paar voorbeelden van hoe het regime
te werk gaat:
- Universiteiten worden verboden als er een hint van opstand is
- E-mail is dichtgezet door de overheid. Het is officieel niet mogelijk om met
het buitenland te communiceren
- Alle banken zijn onder controle van de overheid. Als het zo uitkomt worden
alle spaartegoeden bevroren en vernietigd - en is ook gebeurd
- Als er gedemonstreerd wordt - met de monniken voorop - wordt het vuur
simpelweg geopend om de demonstratie te beëindigen.
Wakker worden,
wakker worden, wakkerwakkerwakker worden.
MYA | Yangon | 15 maart 2009
<Vervolg van Thailand>
Na een uur landen we op
Yangon international airport en staan we al snel in de rij bij de immigratie. Wij hebben in Bangkok al een visum gehaald dus geen problemen verder voor ons
zolang we voor 14 april 2009 maar weer weg zijn uit het land. We pakken de
tassen op en lopen naar buiten waar we al snel een taxi kunnen krijgen voor US$
5 naar het 15 kilometer verderop gelegen centrum. Myanmar gaat nogal vreemd met
haar geld om. Dure dingen worden al snel in Amerikaanse Dollars weergegeven
terwijl alle normale dingen in 'Kyats' betaald moeten worden. Omwisselen is
helemaal lachen. Bij guesthouses en hostels krijg je zo'n 1200 Kyat voor 1 euro
en 1000 voor 1 dollar voor grote briefjes (100 ofzo). Als je kleinere briefjes
hebt daalt de koers ineens en krijg je minder Kyats. Op het vliegveld - door de
regering vastgesteld - krijg je ineens maar 450 kyats voor 1 euro (?). Op straat
op de zwarte markt, die overigens naar jou toekomt in plaats van andersom - kan
je meer krijgen, maar die staan bekend om het uithalen van allerlei trucjes (verkeerd
tellen, slechte biljetten, wegrennen, etc.) dus zien we niet zo zitten.
Het is nog vroeg als we
aankomen bij ons hotel voor vandaag zijnde 'The White House'. Nee, we hebben
geen aspiraties om president te worden van dat verschrikkelijke land, maar dit
klonk als de beste keus. We krijgen bij aankomst een 'grand tour' van maar
liefst zes kamers en kiezen er een met airco en privébadkamer voor US$15,-. We
gaan gelijk op pad nu het nog niet zo gek warm is en doen een voorgestelde
wandelroute om de stad beter te leren kennen. Tijdens het lopen vallen er al een
heleboel zaken op. Er zijn heel weinig toeristen. Dit is de officieuze hoofdstad
(toeristen worden niet toegelaten in de nieuwe hoofdstad) en het startpunt van
alle toeristen om Myanmar te ontdekken. Toch komen we zelden blanken tegen en
dat is een welkome afwisseling na Thailand. Er is veel armoede te zien. Alle
wegen en stoepen liggen zo'n beetje open, iedereen verkoopt wel iets op straat,
er komt geregeld een zeer onaangename geur voorbij waaien, bedelaars komen naar
ons toe, de mensen hebben duidelijk niet veel in huis en zo nu en dan zien we
echt een gigantische grafbende op straat. Er zijn wel veel mensen, maar
iedereen probeert te verkopen (dus zit ook niet de hele dag op z'n krent niets
te doen) en met weinig blanken wordt je af en toe nog aangekeken met een blik
van 'wat doet die blanke hier' en dat is precies wat we willen. Het gehele
plaatje doet ons een beetje aan
Bolivia denken en dat vinden wij wel plezierig.
We lopen langs alle kraampjes
en komen al snel uit bij de Sule Tempel die tevens als rotonde fungeert. We gaan
niet naar binnen, want men vraagt relatief veel Kyat en we zien vast wel genoeg
tempels van binnen later in Myanmar. Wel ziet het complex er leuk uit met veel
goud en is sowieso de mooiste rotonde die wij ooit gezien hebben. Direct ernaast
is het statige stadhuis met daar tegenover de Immanuel kerk in de steigers.
Beide zijn niet zo heel mooi en gek genoeg vinden we een naastgelegen koloniaal,
duidelijk Engels, gebouw wel mooi, maar die staat niet eens aangegeven in de
Lonely Planet. Het Independance monument is niet meer dan een lange paal in een
park en slaan we verder over. Doorlopend langs het, slecht onderhouden,
hooggerechtshof willen we wat drinken, maar er is niet zoveel. We stappen naar
het eerste beste kraampje langs de kant met vage sodadrankjes en willen de
'star' wel proberen. Echte Coca-Cola is slechter verkrijgbaar en sowieso
relatief duur. De oplossing voor colajunkies is simpel, namaakcola. De star
smaakt min of meer hetzelfde en op een hete zomerdag is een koud drankje al snel
goed. We lopen nog langs een mooi hotel en de ambassade van Engeland, maar
nergens mogen foto's van gemaakt worden alsof het staatsgeheimen zijn. We lopen
door de achterbuurten van Yangon en zien nog veel meer armoede in deze buurten
dan normaal al op straat. Ook zien we een flatgebouw wat zo slecht is
bijgehouden dat er struiken uit groeien!
We zijn weer terug in ons
hotel waar we eigenlijk even bij willen komen van het vroege opstaan en de hitte
van Yangon, maar de elektriciteit is uitgevallen. Dit gebeurt wel vaker, maar
ons hok (zonder ramen helaas) is erg donker en zonder airco niet echt aangenaam.
We gaan gelijk maar weer weg op weg naar de markten. We gaan eerst even lunchen
bij een pizzatent en hoewel dit vrij duur is, smaakt de pizza bijzonder goed! De
markten zijn voor het merendeel voor de lokale mensen en dat is een leuke
afwisseling van de puur toeristische prullariamarktjes die we de laatste tijd
tegen zijn gekomen in Azië. Tevens zijn de souvenirs die ze hebben niet echt
onze smaak. Leuke, kleurrijke parasolletjes, overdadig versierde potjes en
duizenden Boeddha's kunnen we wel missen. Via alle drie de markten die binnen ons
bereik zijn, lopen we terug en zien we nog een lokale lekkernij van de Birmezen;
gegrilde sprinkhanen. Wij durven niet en vluchten naar ons hotel.
Nog steeds geen elektriciteit
aldaar en we koken inmiddels een beetje van binnen van de hitte. We frissen ons
enigszins op - al kunnen we niet langer dan tien minuten van die frisheid
genieten - en gaan op zoek naar een tent waar stroom, koud drankje en airco is.
We zoeken even, maar vinden er een. We blijven een uur of twee hangen en eten
uiteindelijk daar ook een klein diner. In de avond lopen we terug en zien we dat
de inwoners van Yangon vooral 's avonds op straat leven, want het is erg
gezellig en overal wordt gegeten. Wij bidden allebei naar hogere sferen dat ons
gedeelte van de stad inmiddels ook weer stroom heeft en dit blijkt gelukkig ook
zo te zijn. De airco gaat aan en we relaxen even voordat we lekker in slaap
vallen.
Eindelijk weg uit die warmte
MYA | Yangon/Bagan | 16 maart 2009
We worden niet al te laat
wakker en ruimen gelijk even op. We gaan alweer weg uit Yangon, want ons idee is
om op een strak tempo door Myanmar te gaan. Niet dat we per se snel weer weg
willen, maar het is overal behoorlijk heet en het wordt alleen maar heter. We
willen naar het noorden en dat gaat alleen met nachtbussen dus checken we
vandaag alweer uit. We ontbijten op ons dakterras met een leuk uitzicht over
Yangon en zijn daarna op weg naar de hoofdattractie van Yangon; Shwedagon Paya.
Met een taxi crossen we naar de ingang waar we US$5 pp betalen om naar binnen te
mogen en met de lift komen we uit bij het centrale punt van de Shwedagon Paya.
De gehele tempel zou volgens
legende 2500 jaar oud zijn - maar archeologen zeggen rond de 1000 - en bestaat
uit 83 gebouwen. De centrale gouden koepel is maar liefst 98 meter hoog en is
overal vanuit Yangon te zien. Naast vele Boeddhisten zijn we veel Birmezen
lopen die bidden, lekker zitten maar ook gewoon zitten te kletsen met elkaar.
Het is een gezellige bedoening hier en het geheel straalt ondanks de vele mensen
toch veel rust uit. We zien erg veel standbeelden van Boeddha's uiteraard en
hebben ook de eerste Boeddha met een BigMac gezien (zie fotosite)! De vele
gebouwen en Boeddha's zijn allemaal overdadig versierd; veelal met goud, maar
ook zijn er aantal niet-zo-goed-passende versieringen. De knipperende neonverlichting rondom
de Boeddha's zijn niet echt mooi te noemen en ook is er een tempel geheel
versierd met glasstukjes. Al met al is het natuurlijk wel een indrukwekkend en
fantastisch complex wat ook nog eens goed bijgehouden is. Jammer voor ons erg
goed want de gouden koepel wordt momenteel bijgewerkt dus is een groot stuk
afgedekt. We zien gelukkig nog steeds genoeg en hebben af en toe een mooie
zonnige glinstering in het goud.
We drinken buiten wat en
pakken een taxi terug. We frissen ons nog even op en gaan lunchen bij dezelfde
pizzatent als gisteren. We moeten lang in de bus zitten en kunnen wel een goed
gevulde maag gebruiken. Hierna lopen we terug en pakken we een taxi naar het
busstation. Hier aangekomen zien we wat een complete chaos dit busstation is.
Het is eigenlijk meer een klein dorp met honderden plekken waar bussen kunnen
stoppen en slecht aangegeven - bijna alles staat alleen in het Birmees - waar
wat is. Gelukkig hebben wij al bustickets gekocht en zet onze taxichauffeur ons
af bij die busmaatschappij. Dit hadden we echt nooit kunnen vinden dus we
bedanken de chauffeur met veel glimlachjes. We zijn een beetje vroeg, maar
aangezien de elektriciteit weer uitgevallen was in Yangon en we hier wel
in de airco kunnen zitten, is dat niet zo erg.
Rond 15:00 zijn we onderweg
naar het noorden. We gaan rond de 400 kilometer rijden vandaag, maar gaan daar
16 uur (!) over doen. De bus zit helemaal vol en de stoelen kunnen niet helemaal
naar achteren. We verwachten een niet zo goede nachtrust te hebben, maar zullen
het wel zien. Als we uit Yangon zijn, zien we een grote leegte in het land
ontstaan. Er zijn weinig mensen op het platteland en ook niet zo heel veel
dorpjes (in vergelijking met bijvoorbeeld India en Indonesië waar altijd en
overal mensen bleken te zijn). We stoppen iedere twee uur wel om wat te eten,
naar de wc te gaan en de benen te strekken. De avond valt en we maken ons op
voor de nacht.
Gaap
MYA | Bagan | 17 maart 2009
Van slapen komt niet al teveel helaas. We hebben teveel ruimte om ons op te
vouwen en te weinig ruimte om uitgebreid te liggen. Tegen het einde van de
busrit vallen we het meest in slaap hoogstwaarschijnlijk omdat we tegen die tijd
helemaal op zijn. Om 03:15 gaan we eruit voor een ontbijt (lekkere tijd..) en
iets na zessen staan we stil vlak voordat we Bagan in gaan. Alleen de toeristen
moeten US$10,- pp betalen voor de entree van het gehele park rondom Bagan. We
tekenen onze naam en land van herkomst op een leeg vel papier; het ziet eruit
alsof iemand dit in z'n eigen zak gaat steken, maar later komen we erachter dat
we weldegelijk een authentiek ticket hebben. Niet veel later stappen we uit in Nyaung
U. Huh?! We gingen toch naar Bagan? Ja, maar iedereen is gedwongen uit Bagan
gezet toen de regering andere plannen had met de stad (en veel geld wilde
verdienen met dure hotels en restaurants) en heeft een ander dorpje in het leven
geroepen genaamd 'New Bagan'. De backpackers blijven echter in Nyaung U hangen
omdat dat dicht bij het vliegveld en het busstation is (begrijpt u het nog?).
We krijgen een tout die
met een hotel van maximaal US$12,- te huur rondloopt en dat is goedkoper dan
onze eerste keus van de Lonely Planet. We gaan even kijken en zien een grote
kamer met airco; we nemen hem. We krijgen zelfs een gratis ontbijt voor vandaag
en dat is altijd meegenomen. Aangezien we gebroken zijn van een nacht vrijwel
niet geslapen, vallen we als een blok in slaap op de kamer. Ergens rond het
middaguur komen we hier weer uit en frissen we ons op om de enige tempel van dit
dorpje te gaan bekijken. We huren een fiets en nadat we hebben gelunched bij een
restaurant om de hoek, rijden we naar de Shwezigon Tempel. Dit is vooral een
grote, gouden stoepa a la Shwedagon tempel in Yangon alleen dan iets minder mooi
bijgehouden. Hier omheen staan lang niet zoveel tempels als in Yangon dus het
complex steekt wat af bij wat we gisteren hebben gezien. Wel is het hier erg
rustig en dat heeft toch ook wel wat.
De rest van de dag hangen
we wat rond in onze kamer. Ook hier weet men heel goed wat stroomuitval betekent,
want dit gebeurt vandaag ook alweer twee keer. Het lijkt hier echter wel korter
te duren dan in Yangon dus dat beschouwen we maar als pure winst. Ook hier heeft
iedereen een generator alsof het de normaalste zaak van de wereld is. We gaan
alleen nog naar buiten om te dineren en dit doen we bij een hoog
aangeschreven Indisch restaurant en we moeten toegeven dat dit erg lekker smaakt.
De tent adverteert met 'Niet goed, niet betalen' en dat moet je maar durven. We
hebben echter niemand weg zien lopen zonder te betalen dus dat zegt genoeg.
We huren een
paard en wagen voor morgen en gaan lekker slapen in een normaal bed.
Met 1 PK
MYA | Bagan | 18 maart 2009
Als de wekker gaat om 05:15
worden we al snel aardig wakker. We kleden ons aan en gooien wat water over ons
heen en zijn klaar voor de paard-en-wagen. We stappen op en zijn onderweg naar
het westen. Direct valt op dat de Birmezen het niet zo erg vinden om vroeg op te
staan, want er zijn er al een hoop op. De eerste barbecues (het is nog voor
zessen 's ochtends!) staan al klaar voor het ontbijt en de Boeddhisten zijn al
op zoek naar hun eten voor het ontbijt (Boeddhisten zijn afhankelijk van giften
van mensen voor hun ontbijt en gaan dit elke ochtend halen bij hun). Binnen het
half uur komen we aan bij een van de vele tempels van Bagan en klimmen we naar
boven voor een mooi uitzicht.
De '1000
pagodes van
Bagan' kwamen vaak voor op lijstjes van 'de Zeven Wereldwonderen'. Tijdens de
7worldwonders.com verkiezen zijn ze echter niet uitgekozen hoogstwaarschijnlijk
omdat er te weinig mensen op de hoogte zijn van dit fenomeen. Onbekend maakt
onbemind en aangezien er maar weinig toeristen naar Myanmar komen, zijn wij
juist benieuwd hoe het met het land is. De '1000' tempels waren er in
werkelijkheid 4467 (!) in een gebied van 42 km²,
maar na een aardbeving in 1975 zijn er nu nog maar ruim 3000 te vinden in Bagan.
Alle tempels zijn gebouwd tussen 1057 en 1287 tijdens een enorme religieuze
periode en zijn allemaal anders. Wij gaan de hoogtepunten bezoeken, maar beginnen eerst met een zonsopgang.
Althans dat dachten we. Er hangt een dikke mist boven Bagan en de zon zien we
uiteindelijk pas doorkomen als die al vrij hoog staat. Voor het uitzicht maakt
het niet zoveel uit, we zien nog steeds honderden stoepa's boven de bomen
uitsteken en dat is hoe dan ook indrukwekkend. Na een uurtje geloven we het wel
en gaan we verder naar specifieke tempels.
Het is
niet nodig en ondoenlijk om alle specifieke tempels op te schrijven. Het zijn er
zoveel en na een poosje is het moeilijk om ze uit elkaar te halen. We ontbijten
al snel in een kraampje langs de kant en daar nemen we een Samusa. Het is
een gefrituurd goedje met aardappel en uien erin; het lijkt een beetje op een
loempia. Best lekker, maar het is nog steeds morgen en 's ochtends loempia's
eten.. We bezoeken nog een hoop tempels en drinken wat bij een restaurant. We
rijden langs het nieuwe paleis in Old Bagan waar vooral het commentaar van onze
gids grappig is: 'Not necessary for
tourists'. We vragen wat door en hiermee bedoelt hij dat deze tempel vrij
nutteloos is opgezet en ook nog eens US$5 extra kost wat geheel naar de overheid
gaat. Het meest indrukwekkende aan de tempels is simpelweg de hoeveelheid en de
diversiteit. Iedere keer als we op een hoge tempel staan kunnen we dit weer zien
en genieten we even van het uitzicht.
We rijden
terug naar ons hotel en gaan gelijk even
lunchen en ook hier valt weer op hoe lief de mensen zijn. Het halen en doen
alles voor je en hebben een echte lach op hun gezicht als je vriendelijk terug
doet. Hierna is het tijd om even rustig aan te doen. We relaxen een paar uurtjes
op de kamer voordat het tijd is om te eten. We hebben vanmiddag niet zo heel
lekker gegeten en willen vanavond wel graag lekker eten. We kiezen dan toch maar
weer voor de Indiër en eten net zo lekker als gisteravond. We willen nog even internetten en zien dat we toch kunnen e-mailen in tegenstelling tot wat ons
verteld wordt in de Lonely Planet en internetten een half uurtje. Helaas is het
internet net zo onvoorspelbaar als het stroomnet en na de derde keer dat het
uitvalt, hebben wij geen zin meer. We lopen terug naar onze kamer, zetten we de
wekker voor de vroege ochtend, ruimen op en werken de administratie bij voordat
we gaan slapen.
Monywaandalay
MYA | Bagan/Mandalay | 19 maart 2009
Als we vroeg wakker
worden hebben we wederom geen stroom en hebben we al snel door dat het vandaag
zo'n dag wordt waarop alles een beetje tegen zit. We pakken onze spullen
met moeite in het donker van de nacht in en zitten even later aan het ontbijt.
De toast wordt op haardvuur gemaakt wat niet bevorderlijk is voor de smaak en
een eitje kan er vandaag ook niet vanaf. We lopen naar het busstation waar we
een oude rammelbak zien staan. Dit blijkt onze bus van vandaag te zijn en we
zijn benieuwd of we Mandalay wel gaan halen vandaag. We vertrekken iets te laat
met een volle bus, maar al snel blijkt de bus nog veel voller te kunnen. Binnen
een paar kilometer halen we nog zoveel mensen op dat alle stoelen, het gangpad,
de entree en het dak ook helemaal vol zit met mensen. We wisten al dat we geen
luxe airco bus hadden en in een lokale bus terecht zouden komen en het is wel
een leuke ervaring. Helaas zijn de tweepersoons banken gemaakt voor twee
Birmezen en daar passen geen twee Westerse konten op. We zitten behoorlijk
opgepropt en dit begint na een uur al irritant te worden..
We rijden
door veel kleine dorpjes waar men duidelijk niet veel blanken ziet, want we
worden vaak aangestaard. Ook is het overal een stuk droger dan rondom Bagan. Het
dorre landschap is niet zo heel mooi, maar desondanks wordt er volop geploegd
met de ossenkarren. Als we bij Mandalay in de buurt komen wordt het weer wat
groener en zien we heuvels verschijnen. Net als de rest van de land, heeft
iedere zichzelf respecterende berg of heuvel wel een stoepa, Boeddha of een
klooster. Het is wel heel grappig om echt overal die stoepa's in het land
te zien. Myanmar adverteert met 'The land of Gold' en dat is zeker de waarheid.
Onze busrit wordt helaas nog verlengd met een extra 1,5 uur en aangezien de zon
inmiddels ook volop aan het branden is op onze niet-airco bus, zijn wij er
eigenlijk al lang klaar mee. Als we aankomen in Mandalay staat een hele horde
aan potentiële taxichauffeurs ons dusdanig op te wachten dat ze alle uitgangen
blokkeren. Ze beginnen lekker tegen je aan te kwekken als je moe de bus uitstapt
en alleen maar wilt strekken en dat is extra vermoeiend. We pakken de eerste de
beste tuktuk chauffeur en zijn tuktuk lijkt - zo mogelijk - nog dichterbij zijn
eind dan onze bus van daarnet. In een traag tempo tuktukken we de laatste 10
kilometer naar de stad en trekken we in 'Nylon Hotel' waar we voor US$ 12 een
kamer hebben met airco, fan, badkamer incl. badkuip en een heerlijk
tweepersoonsbed!
We willen
gelijk even eten, maar onze eerste keus heeft alleen een buffet en daar zijn wij
niet zo van. We lopen naar een Chinees restaurant en eten heerlijk en hebben
eindelijk de oplossing voor een mindere dag. Lekker eten en drinken gevolgd door
samen douchen en in bad zitten! Hierna doen we natuurlijk niet veel meer.
Overbrugging
MYA | Mandalay | 20 maart 2009
We kunnen weer een
keertje uitslapen en dat doen we dan ook met erg veel plezier. We ontbijten met
een uitzicht over Mandalay en zien een vieze, drukke stad met weinig mooie
dingen. Na het ontbijt gaat Frans in z'n eentje even een rondje stad
doen met als hoogtepunt het Mahamuni paleis. Het lopen is op zich al een leuk
avontuur. Overal krijg je een vriendelijk 'hello' naar je
toegestuurd en veel mensen kijken je nog aan alsof ze nog nooit een blanke
hebben gezien. Doorlopend komt hij langs een slootje waar letterlijk meer afval
in ligt dan water. In die gigantische puinhoop weten mensen toch nog zichzelf en
kleren te wassen, maar je vraagt je af hoe schoon het echt allemaal wordt.
Ook loopt hij
een klein rondje langs verscheidene gebedsplaatsen. Het is vrij grappig om een
katholieke kerk, een moskee, Boeddhistisch paleis, Hindutempel en een Chinese
tempel te kunnen zien binnen vier straatblokken. Aankomend bij de Mahamuni
tempel had Frans verwacht te moeten betalen aangezien er een US$10,- ticket
nodig is voor de meeste toeristische trekpleisters. Er is echter niemand te
zien, dus loopt hij gewoon door. Binnen in een zijtempel is een groot reliëf te
zien van zuidoost Azië met allerlei Boeddhistische foto's erbij. Aangezien
alles in het Birmees is, gokken we dat het een landkaart met daarop aangegeven
waar het Boeddhisme allemaal is doorgedrongen. Verder lopend is het grote gebouw
met daarin Myanmar's bekendste Boeddha. Er liggen vele mensen te bidden wat het
moeilijk maakt om dichtbij te komen, maar duidelijk is te zien dat mannen
(alleen mannen mogen bij de Boeddha komen) nog steeds bezig zijn met het
toedienen van extra bladgoud op de Boeddha. Voor ons ongelooflijk om te zien dat
een land wat zo arm is, toch nog zoveel geld en moeite steekt in hun
geloof.
Iets verderop
staan er Boeddha's voor iedere dag waarop mensen water gooien. Ook staan er nog
zes figuren die als oorlogsbuit meegenomen zijn uit Angkor Wat in Cambodja.
Blijkbaar is het normaal om alle beelden volledig aan te raken, want iedereen
loopt langs en zit overal aan.
Teruglopend
loopt Frans nog langs een man die gitaren maakt en stapt in een tuktuk terug
naar het hotel. Marijke heeft in de tussentijd heerlijk gerelaxed thuis en kan
er weer tegen aan. We gaan gelijk even lunchen en hierna gaat Marijke direct in
bad. Hierna is het tijd om op weg te gaan naar Amarapura. We lopen naar een
pickup plaats waar gedeelde taxi's vandaan vertrekken naar Amarapura en worden
gedirigeerd naar onze taxi. We wachten even totdat de taxi vol zit, maar al snel
blijkt dat dat niet gaat gebeuren. In plaats daarvan rijden we 10 meter tegelijk
en stoppen weer om de taxi vol te krijgen. Dit gaat een tijdje zo door totdat we
buiten de stad zijn en enigszins doorrijden. Na drie kwartier moeten we
uitstappen en worden we de richting opgestuurd naar de brug. We lopen nog een
stuk door kleine dorpjes en hoewel dit erg leuk is om te zien, is het ook
schrijnend. We zien zelfs mensen wonen naast de vuilnisbelt. Na een tijdje zijn
we bij de waterkant en zien we de U Bein brug.
De U Bein
brug is de langste teak-houten brug ter wereld met 1,2 kilometer - alhoewel we
hier en daar ondersteuning van beton zien - en is ruim 180 jaar oud. We kunnen
een bootje huren voor de zonsondergang, maar zitten liever lekker aan de kant
met uitzicht op de brug en een lekker drankje erbij. De zonsondergang zit er
helaas niet echt in. Het is - eigenlijk al sinds Bangkok - mistig en de zon is
al sneller verdwenen achter de wolken dan dat die onder gaat. Toch zijn we goed
op tijd voor een paar mooie plaatjes. De brug wordt gewoon nog gebruikt en het
langsgaan van het dagelijks leven is eigenlijk wel het leukste van dit alles.
Vele monniken, mensen die met de fiets lopen en stelletjes die op de paar
rustpunten zitten maken een mooi plaatje. Na een tijdje houden we het voor
gezien; het begint donker te worden en we moeten nog terug. We lopen hetzelfde
stuk terug waar we de taxi weer terugnemen naar Mandalay. Deze taxi is een stuk
voller en dan begint het op te vallen dat mensen niet naast ons willen zitten.
We kunnen niet vragen waarom, maar op een gegeven moment gaat iedereen juist
dichter, krapper tegen elkaar aan zitten waardoor wij zeeën van ruimte
hebben. Vreemd!
Als we
terugzijn zien we gelijk alweer dat het erg donker is - dus geen elektriciteit -
en we gaan gelijk eten bij onze Chinees. We eten wederom heerlijk en het is
zelfs erg druk op dit uur. Hierna gaan we douchen, wassen en relaxen.
Nachtmerriebus
MYA | Mandalay | 21 maart 2009
Heerlijk dat
uitslapen. Ergens in de nacht hebben we even stroom gehad en dus ook airco, maar
die is alweer verdwenen als we wakker worden. We ontbijten even en bekijken onze
opties voor vandaag. We kunnen nog wel wat zien in Mandalay, maar we zijn even
Boeddha-moe dus besluiten weinig te ondernemen totdat we de nachtbus in gaan.
Frans gaat even zijn haar laten knippen en dit kan gelukkig twee straten verder.
Het wordt erg professioneel aangepakt en kost maar liefst € 0,41! We gaan nog
even lunchen bij onze favoriete Chinees en eten ons buikje erg vol voor de
nachtrit. 's Middags ruimen we op - helaas zonder airco dus al zwetend pakken we
in - en besluiten we tegelijkertijd om het reisschema een beetje om te gooien.
We zijn tot de conclusie gekomen dat Azië tot nu toe een paar mindere punten
voor ons heeft. Het is vrijwel overal erg heet, we zien erg veel tempels die
inmiddels behoorlijk op elkaar beginnen te lijken en hebben niet zoveel
mogelijkheden om andersoortige activiteiten te ondernemen. We willen nog naar
Laos aangezien we ons visum al hebben en omdat daar wel wat diversiteit te
vinden is, maar Vietnam en Cambodja zouden we wel eens over kunnen gaan slaan.
Voor Frans niet zo heel erg, want die is al een keer op vakantie geweest, maar
voor Marijke een klein gemis. Wel scheelt dit een bijzonder heet Zuid-Vietnam en
Cambodja. Ook merken we dat we een ritje naar Bangkok kunnen besparen en dat
vinden we ook een pluspuntje; we kunnen hoogstwaarschijnlijk vanuit Noord-Laos
zo China in. Daar is het een stuk minder heet en willen we nog genoeg dingen
doen.
Na de lunch
willen we nog even internetten. We hebben gelezen dat de regering o.a. Hotmail
heeft dichtgezet, maar in de praktijk konden we overal inloggen. Helaas lijkt
het erop alsof iedere bit door de regering gecontroleerd wordt, want het gaat
bijzonder langzaam allemaal. We doen er 1,5 uur over om de website te uploaden;
normaliter een taak van drie minuten. Ook schiet de internetverbinding er
continu uit. Het zal wel iets te maken hebben met de stroomstoring, maar dit is
de slechtste internetverbinding ooit. Rond 17:00
worden we opgehaald door onze gedeelde taxi en merken we dat we eigenlijk teveel
hebben betaald voor onze ticket. We hebben dit keer niet echt rondgekeken voor
de beste prijs en dat kost ons nu een paar dollar. Met een grote omweg rijden we
naar het busstation waar we gelijk de bus in kunnen. Frans laat nog even het
fototoestel liggen in de taxi (ugh), maar die wordt al snel weer gevonden
(gelukkig zijn de birmezen een lief en niet-stelend volk!). We
kopen nog wat kleins te eten en we zijn onderweg. We dachten bustickets gekocht
te hebben voor de aircobus, maar airco wordt erg letterlijk genomen en alle
ramen staan gewoon open. Voor de warmte hoeft het echter niet, het is al aan het
afkoelen en we gaan ook nog eens naar een koel gedeelte in het land. De stoelen
kunnen wel een beetje achteruit, maar al snel blijkt dat we geen enkele positie
gaan vinden waarin we lekker kunnen slapen. Niet echt een verrassing, want dat
doen we zelden in een nachtbus..
We stoppen
nog ergens om de benen te strekken en zodat de rest kan avondeten en daarna
wordt de asfaltweg ingeruild voor een stoffige bergweg. Het schiet allemaal voor
geen meter op, maar we wisten al dat we er lang over zouden gaan doen. Al
draaiend manoeuvreren wij ons in de minst slechte positie met de ogen dicht.
Nachtmerriebus
MYA | Inle Meer | 22 maart 2009
Ergens rond drieën
wordt er weer gestopt voor ontbijt wat wij overslaan en niet veel later staan we
stil op een kruising waarbij wij eruit gezet worden. We zijn met vijf toeristen
in totaal en we willen allemaal naar Nyaungshwe wat bij het Inle meer ligt. Er
staat een man ons op te wachten met een 'taxi' en daarmee gaan we de
onderhandelingen aan. We betalen uiteindelijk 6000 voor de taxi die we delen met
z'n vijven. Het zal ongetwijfeld een fantastisch gezicht zijn geweest; vijf
blanke, lange Europeanen inclusief bagage opgepropt in een 20-eeuwse (kan ook
19de eeuws zijn geweest) roestbak van een Lada al hobbelend over het platteland
van Myanmar crossen op weg naar een slapend stadje. Gelukkig is het donker en
kunnen er geen foto's gemaakt worden van dit moment. We willen naar Queen Inn en
hoewel de chauffeur het maar niets vindt (hoogstwaarschijnlijk vangt hij daar
geen commissie voor), checken we in een privé bungalow. We weten nog wat van de
prijs af te halen en storten snel neer op bed.
Ergens tegen
het middaguur gaan de luiken weer open en krijgen we nog een gratis ontbijt van
onze extreem lieve gastvrouwen. Het ontbijt is heerlijk met een
bananenpannenkoek, honing en verse aardbeiensap wat allemaal alweer een tijdje
geleden is. We douchen even en slenteren naar het dorpje wat niet veel meer is
dan een paar straten gebouwd om de centrale markt. We drinken wat bij een
restaurant en zien het dagelijks leven aan ons voorbij trekken. Nog nooit hebben
we zoveel foto's gemaakt van mensen en dagelijkse dingen dan in Myanmar. Het is
soms een levend Archeon wat natuurlijk zowel fascinerend als schrijnend is. Toch
wordt er veel gelachen en lijken ze allemaal alsof ze er wel het beste van
willen maken. We lopen nog even over het marktje, maar die wordt al afgebouwd en
is ook niet zo heel bijzonder. Het leukste om te zien zijn de kleurige tassen
die van de bergstammen vandaan komen.
We lopen nog
een extra rondje in het dorp, maar het wordt er alleen maar rustiger op dus we
lunchen nog even bij een ander restaurant. We gaan terug naar huis waar we nog
even wassen en relaxen. We krijgen nog lekker verse aardbeiensap en vanochtend
al thee wanneer we heerlijk op ons eigen terras zitten. Sowieso lijken we bij de
liefste mensen te zitten van Myanmar, want ze doen echt alles voor ons. 's
Avonds gaan we dineren bij een pizzatent waar we hoopvol op onze versgemaakte,
houtoven pizza wachten, maar het valt behoorlijk tegen. Zeker voor de prijs die
ze ervoor vragen, voelen we ons een beetje genaaid. De 'Golden Kite' is niet
echt een aanrader dus! Als we teruglopen in het donker - geen stroom - komen we
de Spanjaard tegen die in onze nachtmerriebus zat gisteren en we raken aan de
praat. Hij moet nog eten en wij drinken nog een paar uur mee. Hij is ook een
wereldreiziger met geen enkel plan voor de toekomst; da's ook een manier om weg
te gaan! Hierna houden wij het voor gezien, maar we hebben nog een vraag aan de
restauranteigenaar of de trekking moeilijk is en veel omhoog en omlaag is waarop
zijn legendarisch antwoord is "If you go up, you go up and if you go down, you
go down". We weten een hoop meer en gaan moe slapen.
Pas op voor die waterbuffel
MYA | Inle Meer | 23 maart 2009
Iets voor zessen zijn
we alweer wakker. We vragen ons af waarom alle leuke dingen altijd zo vroeg
moeten zijn, maar we weten gelijk het antwoord al. Het is vaak zo heet 's
middags dat men (zowel lokalen als toeristen) niet verder komt dan een beetje
rondhangen in de schaduw. We krijgen weer een lekker ontbijtje en stappen stipt
om 06:30 op onze boot. De zon is al op aan het komen, maar er is nog een
behoorlijke mist aanwezig die veel van het bergzicht achter houdt. Wel geeft het
een mystiek plaatje en is het alsnog prachtig om op het meer te zijn. Overal op
het meer zijn kleine, lange houten kano's met vissers erop. Vrijwel iedereen
vist met netten, maar een enkeling doet het nog op de ouderwetse manier met een
hengel. De vissers staan bekend om hun 'Been-roeien' wat zoveel inhoudt als dat
ze de peddel tussen hun arm en borst klemmen aan de bovenkant en in de knieholte
aan de onderkant en geven daarmee kracht om te peddelen. Hoewel het er wat
vreemd uitziet is het eigenlijk heel logisch als je erover nadenkt. Je hebt
meestal meer kracht in je benen en om deze manier hebben ze soms twee, maar in
ieder geval één hand over om de netten binnen te halen en tegelijkertijd
vooruit te roeien. Wel schijnt het heel vermoeiende te zijn. Onze Lonely Planet vertelt dat het been-roeien vooral als
toeristische attractie wordt gebruikt en dat men dit alleen nog doet als de
toeristen er zijn, maar dit is zeker niet het geval. We zien erg veel vissers
die ons onmogelijk hadden kunnen zien aankomen, maar toch volop been-roeien. Ze
doen het alleen niet constant aangezien het wordt afgewisseld met normaal roeien
en zittend peddelen.
We crossen
het halve meer over en hebben erg veel mooie plaatjes met de hardwerkende
vissers en de opkomende zon. Aan de andere kant van het meer gaan we een stelsel
van rivieren en sloten in en zien we het echte dagelijkse leven van de inwoners
van het Inle Meer. We laten de boot achter op een gegeven moment en gaan een
half uurtje lopen naar de lokale markt. Onderweg zien we erg veel leuke
taferelen: Hout wordt verzameld in een baal en op het hoofd gezet voor
transport, met een waterbuffel wordt het land omgeploegd, mandendragers (heeeeel
veel manden) komen in colonne voorbij en natuurlijk veel 'hello' en zwaaien van
veel mensen. Als we aankomen bij de markt zien we gelukkig dat het echt een
lokale markt is. Er is geen souvenir te krijgen en het is vooral veel groenten
en fruit wat er te krijgen is afgewisseld met een paar slippers, T-shirts en
levensmiddelen. Direct naast de markt zien we een groepje mensen staan die een
kansspel aan het spelen zijn. Drie grote dobbelstenen zijn voorzien van tekens
en op die tekens kun je wedden. Het gaat er nog enigszins professioneel aan toe,
want het is compleet met twee dames die het geld wegharken; identiek aan het
casino in Nederland (waar je ook nooit wint). We wagen het er maar niet op, want
we zijn bang dat er ter plekke regels verzonnen worden in ons nadeel. Alles gaat
nog met de ossenkar en rieten manden en er straalt een zekere rust van de markt
af; iedereen hangt een beetje rond en loopt rond om de boodschappen te doen.
We lopen
hetzelfde stuk weer terug en eenmaal op de boot varen we naar een aantal shops.
Een soort vaste prik dat je bij georganiseerde toertjes altijd langs een paar
shops wordt gebracht - zodat de chauffeurs commissie kunnen vangen als wij wat
kopen bij die shop - maar zo af en toe is het nog best leuk om te zien allemaal.
Eerst gaan we naar een zilversmid die we wel over hadden kunnen slaan, want die
hebben we al ergens op deze reis een keer gedaan en er wordt ook weinig
enthousiast over vertelt. In de shop hebben ze wel aardige dingen, maar ze
vragen Hollandse prijzen voor hun koopwaar; dat doen we dus niet. We varen
verder en komen in een buurt met een soort rijtjeshuizen op water. Ook hier gaat
men lekker z'n eigen gang en zijn er mooie dingen te zien en we stappen hier dan
ook uit voor een demonstratie over weven. Er wordt katoen gemaakt en met katoen en
zijde geweven en da's best leuk om een keer te zien. In de winkel hebben ze
niets leuks dus we gaan weer door. We varen door en zien veel mensen zich wassen
in de rivier. Dit gaat er nogal heftig aan toe soms en wat vooral opvalt is dat
ze altijd nog kleren aan houden. Men wil perse niet naakt douchen dus de mannen
hebben een korte broek aan en de vrouwen zelfs een soort badpak. Lijkt ons
bijzonder onhandig wassen voor beide seksen, maar ze doen het allemaal. Het
laatste fabriekje van vandaag is een sigarenmaker. Dit hebben we alleen in Cuba
al een keer gezien, maar daar werd het als een staatsgeheim gezien en mochten er
absoluut geen foto's en video's gemaakt worden. Hier is het geen probleem en we
schieten erop los. We roken allebei niet dus kopen weer niets.
We hebben
honger en dorst en worden afgezet bij een restaurant. Helaas hebben deze gelijk
rijke toeristenprijzen toegepast dus nemen we de goedkoopste opties. Het smaakt
best aardig, maar we hebben zeker beter gegeten. Hierna lopen we over een paar
bruggen naar een tempel waar vijf gouden soort-van-Boeddha's staan
gepresenteerd. Allemaal niet zo bijzonder, maar er lopen behoorlijk wat
militairen rond gek genoeg. Onze gids vraagt of we nog Longnecks willen zien en
wij zeggen twijfelend ja. We hebben ze in Thailand al gezien, maar ze komen
eigenlijk uit Myanmar. Helaas worden ze soms 'weggepest' door de overheid dus we
hadden niet verwacht dat we ze hier ook nog makkelijk zouden kunnen zien. Als we
binnenkomen zien we een van de ergste dingen van de trip. Een perfect neergezet
scenario met een wevende en spinnende vrouw en een glimlachend meisje. Het
geheel ziet er uitermate nep uit en we bedanken ze dan ook snel dat we langs
mochten komen en gaan weer weg. Het waren wel echte Longnecks, maar het is
allemaal zo nep dat het niet eens leuk meer is.
We varen een
flink stuk verder en zien onderweg een paar waterbuffels uitgelaten en gewassen
worden. Eigenlijk wassen de buffels zichzelf, want ze gaan al lopend de hele
rivier door en je moet er nog voor uitkijken dat ze niet voor de boot gaan
slenteren. We parkeren de boot en lopen naar Indein. Onderweg laat Frans zijn
afding kunsten nog zien waarmee we nog een leuke souvenirtje kopen voor 33% van
de vraagprijs. Als we koude cola zien, gaan we even zitten, maar daarna zien we
al snel de vele stoepa's om ons heen. Er is geen enkele moeite gestoken in het
preserveren van deze stoepa's, want ze zijn allemaal kapot. Het mooie wat er nu
nog aan is, is de immense hoeveelheid die ze gebouwd hebben. Het lijkt erop
alsof ze wel 1054 kleine kerkjes allemaal naast elkaar hebben gebouwd. We lopen
snel rond, maar gaan ook snel weer terug; stoepa's hebben we wel genoeg gezien
de laatste weken. Via de floating garden (tja, landbouw in het water) komen we
bij het 'Springende kat klooster'. Dit is eigenlijk te gek voor worden en moet
je eerst zien om te geloven. Monniken - alhoewel we het nu gewoon een lokale
zien doen - hebben de katten geleerd om door een ring te springen. Als beloning
hiervoor krijgen ze brokjes en dat zorgt ook voor een voldoende hoeveelheid
katten lijkt ons. Alle katten springen inderdaad door de ring heen, maar we
snappen totaal het nut niet van deze rariteit. Grappig hoor, maar als er een
bord naast staat wat uitlegt dat dit klooster is opgezet om te mediteren,
assisteren en te leren zien we de connectie niet helemaal.
We varen
terug en eenmaal thuis krijgen we gelijk weer een vers aardbeiensapje van het
hotel. We douchen, wassen en relaxen een paar uur voordat het tijd is om te
dineren. Onze Spaanse vriend zou komen, maar is iets te laat (nog steeds een
echte Spanjaard!) waardoor we net aan het eten zijn voordat hij binnenkomt. We
eten, drinken en praten een paar uur en aangezien de stroom weer verdwenen is,
is de nacht extra donker en vertrekt José om te gaan internetten. We vragen
waarom de stroom zo vaak afwezig is en men is blijkbaar verteld dat er 'niet
genoeg' stroom is. Er is een soort rouleringssysteem bedacht met een aantal uren
de ene kant van het dorp en een aantal uren de andere kant, maar ook dat werkt
blijkbaar niet. Wij gaan maar lekker slapen.
Slenteren
MYA | Inle Meer | 24 maart 2009
Als we de slaap uit
onze ogen hebben gewreven, komen we ons bed uit en ontbijten lekker voor ons
huisje. Geen bananenpannenkoek vandaag, maar een echte Shan- (provincie waar we
nu in zitten) 'noodle soup'. Best lekker en erg gezond is het allemaal, maar we
weten nog niet of we aan een ochtend soep kunnen wennen. We doen wat
dingetjes om en rond ons huisje en besluiten maar even te gaan internetten. We
moeten nog steeds een ticket hebben om weg te komen uit Myanmar en willen de
website uploaden. We lopen een flink stuk naar de andere kant van het dorp om
erachter te komen dat er werkzaamheden zijn aan het glaskabelnetwerk en dat er
traagheid kan ontstaan. Dat is niet overdreven, want na een half uur internetten
hebben we krap drie mailtjes kunnen openen en geen informatie over een vlucht
kunnen downloaden. We weigeren te betalen voor een dure internetverbinding die
er niet is dus lopen gewoon weg. We lopen nog een extra rondje door Nyaungshwe
om een snellere verbinding te vinden, maar die is er niet. We lunchen bij een
'Pancake Kingdom' maar eten geen Pancake, maar een lekkere tosti.
's Middags
hadden we eigenlijk bedacht om een rondje te gaan fietsen, maar daar hebben we
eigenlijk geen zin in dus doen we gewoon lekker niets. We hebben genoeg boeken,
zitten heerlijk op onze eigen veranda, zien het dagelijks leven voorbij komen op
de rivier en in onze guesthouse en krijgen lekkere, verse aardbeiensap. 's
Avonds eten we weer lekker bij onze guesthouse en proberen we een beetje op te
ruimen voor morgen.
Op naar het zuiden
MYA | Inle Meer/Bago | 25 maart 2009
Rond 08:00 hebben we
de wekker gezet en zijn we dan ook wakker. We ontbijten even, pakken in en zijn
rond 10:00 onderweg naar een pickup naar de T-splitsing waar we een paar dagen
geleden zijn afgezet. We lopen een klein stukje en zien een overladen pickup
staan, maar met wat fantasie kunnen wij er wel bij. Na een half uurtje staan we
met een paar toeristen op de t-splitsing en gaan we vegeteren in een restaurant.
We praten wat met de twee Zwitsers en twee Brabanders en eten nog wat lunch
voordat we de bus in moeten. De bus zou er tussen 11:30 en 12:00 moeten
zijn, maar komt uiteindelijk rond 12:30 aan. We stappen in en zijn onderweg voor
een erg lange busrit. De wegen en de reistijd zijn allebei behoorlijk belabberd.
Soms hebben we asfalt, maar het is zelden breed genoeg voor twee voertuigen
waardoor we constant remmen en uitwijken en het asfalt is veelal slecht/niet
onderhouden en hobbelen we al slingerend om de ergste gaten te voorkomen. Al
snel komen we in de heuvels van Kalaw terecht en is er helemaal geen asfalt weg
en rijden over een stoffig bergweggetje met zo'n 10 kilometer per uur.
We stoppen
iedere twee uur wel en vrij vaak onderweg voor wat kleine dingetjes. We moeten
vaak een soort tol betalen (vast voor het geweldige onderhoud wat er gepleegd
wordt op het wegdek) en worden ook nog een keer gecontroleerd als we vlakbij de
nieuwe hoofdstad zijn van Myanmar. We genieten nog wel van een lekker avondeten
wat erg lijkt op de Nasi Goreng van Indonesië wat ons klaar zou moeten maken
voor de nacht. We hebben helaas niet zulke geweldige stoelen en kunnen niet echt
lekker zitten en liggen.
Loading Page..
MYA | Bago/Yangon | 26 maart 2009
En van slapen komt dus
ook werkelijk niets. Naar buiten kijkend zien we wel op ieder moment van de
nacht ergens iemand zitten of iets doen en da's toch vrij opvallend in een
behoorlijke duisternis en wetend dat de rest slaapt. We komen om 04:45 aan in
Bago en zijn compleet uitgeput. We worden gelukkig tegenover onze eerste keus
hotel afgezet en slenteren naar binnen om een kamer te regelen die ze nog wel
hebben. We hebben een irritante tuktuk-chauffeur mee die ons graag wil
rondleiden in Bago, maar wij willen eigenlijk niets zien in Bago. We gebruiken
deze stop als tussenstop om morgen naar Kyaiktiyo te kunnen. We schrijven ons in
en ploffen neer op bed.
Hoewel
Marijke al rond 09:00 wakker is duurt het tot 12:00 voordat Frans onder de
levenden is waarna we gaan ontbijten. Dit doen we met een groot bord 'Fried Rice'
wat een beetje rouw op je dak valt als je net wakker bent. Toch is het wel
lekker en kunnen we er weer even tegenaan. Nog steeds hebben we geen vliegticket
dus we gaan weer internetten. Weer is het bijzonder traag en bereiken we na ruim
een half uur eigenlijk niets. We geven het op en gaan wel gewoon naar het
vliegveld, want hier worden we een beetje chagrijnig van. Wat later besluiten we
ook maar om de gouden rots van Kyaiktiyo over te slaan, want we kunnen het niet
meer opbrengen om veel moeite te steken in nog meer onhandig transport en nog
langer in Myanmar te zijn. We hebben vandaag bijvoorbeeld een hotel die alleen
stroom heeft (als alles goed gaat) tussen 11:00 en 17:00 en daarna valt de
stroom - en dus ook de airco - uit. Aangezien het hier krankzinnig warm is, is
dat vooruitzicht geen pretje. We kunnen de warmte maar moeilijk aan en alle
Boeddhistische dingen beginnen erg op elkaar te lijken.
We checken
uit ons hotel en vragen of er nog een bus naar Yangon gaat. Dit kost maar liefst
zeven telefoontjes en dan weten we uiteindelijk dat we nog mee kunnen met een
bus. We worden goed geholpen en even later zitten we in een gedeelde tuktuk naar
het busstation. Daar staat zijn vriend hem al op te wachten met onze tickets en
na een lekker koud colaatje zijn we onderweg. Maar liefst vijf medewerkers
zitten er in de bus en ze hebben allemaal een specifieke functie - al verdenken
we één iemand ervan zijn managersfunctie wel erg letterlijk te nemen door alleen
maar te delegeren. Als we uiteindelijk zoveel mensen hebben opgepikt dat het
hele gangpad weer vol zit, zijn we lekker onderweg. We stoppen nog even omdat er
een vaas gekocht moet worden (?!), maar na zo'n twee uur worden we er in Yangon
op een groot kruispunt uitgezet. We pakken een taxi naar het vliegveld en zien
er vrijwel verlaten vliegveld voor ons met maar een maatschappij die vandaag nog
naar Bangkok vliegt; dat wordt lastig. We vragen bij Thai Airways wat een
lastminute kost en daar vragen ze nog US$ 197,- pp voor en dan moeten we ook nog
eens twee extra uur wachten. Da's echt te gek voor worden en we proberen het
internet op het vliegveld dan maar. Een goede wirelesverbinding, maar we kunnen
geen pagina's opvragen; zucht. Teleurgesteld gaan we dan toch maar naar Yangon
en we pakken een taxi naar een hotel die ons aangeraden is omdat ze een gratis
vliegveld taxibusje hebben (Motherland Inn 2). Onze taxichauffeur vindt het maar
niets, maar dat zal wel komen omdat hij halverwege pas vraagt waar we heen
willen en aan de verkeerde kant rijden; tsja.
We checken in
bij een heerlijk grote kamer met een erg groot bed en gaan gelijk maar weer
internetten. Eindelijk krijgen we AirAsia geladen en boeken we gelijk een vlucht
voor morgenochtend. We bekijken nog wat opties, maar de stroom valt weer uit en
de verbinding wordt weer trager. We kijken morgen in Bangkok dan maar verder. We
lopen terug en eten bij het hotel waar we weer wat mensen van de bus van
gisteren tegenkomen en wat mee praten. Hierna douchen we en gaan we moe maar
voldaan slapen.
Nooit gedacht, maar toch gekomen
MYA | Yangon | 27 maart 2009
We slapen echt
heerlijk en dat kan geen kwaad na de nacht van gisteren. Om 06:00 worden we
keurig gewekt en gaan we ontbijten. Hierna stappen we met alle tassen en heel
veel mensen in onze vliegveldtaxi en scheuren we nog een laatste keer door
Yangon. Rond 08:45 zitten we in het vliegveld en zit het Myanmar avontuur er
alweer op!
<Lees verder bij Thailand>
|
Hoogtepunten |
-
Inle Lake
boottripje: De vissers op het meer en het meer zelf zijn echt
schilderachtig leuk en mooi
-
De mensen
van Myanmar in het algemeen. We hebben veel glimlachen naar ons
gekregen en de mensen proberen er zeker het beste maar van te
maken.
|
|
Dieptepunten |
Het is zo heet en als de stroom om de haverklap uitvalt is die Airco
ook niet zo nuttig. |
|
Hotel |
Met warm
water en airco vanaf US$7,- . In Yangon betaal je al snel US$ 12 tot
15 |
|
Eten |
Veel soepen met van alles erin. Veel groenten overal bij en
natuurlijk veel rijstgerechten. Ook zijn er veel curries te krijgen
door de buren; de Indiërs. |
|
Cola |
Coca Cola gaat niet goedkoper dan 700 Kyat. In restaurants maken ze
er makkelijk 1500 van. Star Cola - goedkope Birma variant en nog net
iets zoeter) is vaak maar 250/300 Kyat! |
|
Bank |
Geen enkele ATM aanwezig in Myanmar. De beste omwisselkoers is in
Yangon. Je krijgt meer voor hogere biljetten dus bewaar die US 100,-
biljetten voor Myanmar. Zorg wel dat ze er nieuw en onbeschadigd uit
zien. Alle beschadigde biljetten worden NIET geaccepteerd! |
|
Tips |
-
Probeer echt in Januari
te komen. Het weer is dan het beste en hoewel er airco aanwezig
is, is deze behoorlijk onbetrouwbaar, want geen enkele airco
staat op de generator die in Myanmar je beste vriend wordt.
-
De overheid vraagt vaak
veel dollars voor het bezoeken van sites terwijl er soms
makkelijk ergens gratis binnen te komen is. Hoewel een deel van
het geld naar renovatiewerkzaamheden zal gaan, gaat het
merendeel in de broeken van corrupte regeringsfunctionarissen.
In Bago kregen we zelfs een aanbieding van een tuktuk chauffeur
die ons gratis in alle sites kon krijgen. Na 16:30 stoppen alle
ticketcontroleurs er sowieso mee!
-
Over alles
valt te onderhandelen in Myanmar. De US$ 5 dollar taxi van het
vliegveld naar centrum van Yangon is al jaren een feit. Als je
aanhoudend bent krijg je dit toch al voor 4000 Kyat wat een
stukje goedkoper is. Een souvenir wat 12000 Kyat is wisten we
naar 4000 Kyat te praten.
|
